همه امامان شیعه در برابر ستمى که در باره حضرت زهرا(س)انجام‏شد، حساس بودند و به مناسبتهاى مختلف خشم خود را از این قضیه‏ابراز مى‏کردند. زکریابن آدم مى‏گوید: خدمت‏حضرت رضا(ع)نشسته‏بودم که امام جواد(ع)را پیش او آوردند. پس آن حضرت از چهار سال کمتر بود. حضرت جواد(ع)دستهایش را بر زمین نهاد، سرش را به طرف آسمان‏بلند کرد و در فکرى عمیق فرو رفت. امام رضا(ع)فرمود: جانم‏فدایت چرا در فکرى؟ امام جواد(ع) فرمود: به آنچه در باره مادرم‏زهرا(س)انجام شد، مى‏اندیشم. به خدا سوگند، حق قاتلانش آن است که‏اگر دستم به آنها برسد، آنان را سوزانده، تکه تکه کنم وریشه‏شان را برکنم. در این هنگام، امام رضا(ع)او را در آغوش‏کشید، میان دو چشمش را بوسید و فرمود: پدر و مادرم فدایت، به‏راستى که تو لایق امامت‏شیعه هستى.